سايت يار

چه علت هايي را براي شكستگي ايمپلنت مي توان در نظر گرفت؟

1. طرح و نقايص ساخت كارخانه اي.
2. اتصال فعال و تحت فشار قطعات پروتزي به ايمپلنت.
3. بالا رفتن نيروي بيو مكانيكي و فيزيولوژيكي.

و علل هاي ديگر با احتمال كمتر:

• بروكسيزم ( دندان قروچه ).
• قطر پايين.
• تحليل استخوان اطراف ايمپلنت.
• طرح نا مناسب روكش.
• خستگي فلز.

1. طرح ايمپلنت و نقايص ساخت

بعضي مواد استفاده شده در ايمپلنت قدرت خيلي زيادي ندارند، مثل سراميك ها. در عين حال كه سراميك ها داراي سازگاري بسيار بالا با بدن هستند ولي تحمل نيرو هاي بسيار شديد را ندارند. نوع ديگر آن ها كه مستعد شكست مي باشند، نوع كربني هستند كه از الاستيسيته خوبي برخوردار هستند ولي حداكثر تحمل آن ها پايين مي باشد. ايمپلنت هاي اكسيد آلومينيوم نيز از مقاومت خوبي برخوردار نيستند ( داراي الاستيسيته پايين و حداكثر تحمل بالا هستند ).

شيار هاي ميكروني در سطح ايمپلنت باعث مي شوند كه مايع بيولوژيكي وارد آن ها شود و باعث كروژن ( خوردگي شيميايي ) شود. در ميان تمام مواد موجود براي ساخت، آلياژ تيتانيوم بهترين ماده اي است كه از لحاظ قدرت مكانيكي، سازگاري با بدن در حد بسيار قابل قبولي قرار دارد. بدين معني كه فقط يك خصوصيات آن عالي نيست در حالي كه ديگر خصوصيات ضعيف باشد و همه مواد لازم را در حد مطلوب دارد.

1. اتصال تحت فشار قطعات پروتزي به ايمپلنت

اين نوع اتصال با فشار دائمي كه ايجاد مي كند باعث يك كشش دائمي بر سطح ايمپلنت مي شود كه آن را مستعد به شكستگي مي نمايد. شل شدن مرتب پيچ اباتمنت (پايه دوم ايمپلنت) نياز به بررسي بيشتر دارد چون مي توان به عنوان يك زنگ خطر براي شكستگي باشد. علت هر چه باشد بايد رفع شود.

علل آن مي تواند:

1. نيروي بيش از حد از فك مقابل.
2. عدم نشستن درست قطعات.
3. طرح ضعيف قطعات روكش.
4. عادات غلط دهاني مثل دندان قروچه.

شل شدن قطعات پروتزي هميشه به علت خطاي دندان پزشك نيست و در خيلي موارد به علت كيفيت پايين انواع ارزان قيمت آن ها، قطعات به صورت مناسب با هم تطابق ندارند و مرتبا شل مي شوند و در نهايت باعث شكستن ايمپلنت مي شوند كه در نوع خود يك فاجعه محسوب مي شود.

يكي ديگر از علل شل شدن قطعات پروتزي، بلند بودن بيش از حد روكش مي باشد. وقتي به علت تاخير در گذاشتن ايمپلنت ميزان زيادي تحليل استخوان رخ داده است به ناچار طول روكش بلند مي شود كه اين خود باعث وارد شدن نيرو هاي زياد و خارج مركز به قطعات است كه باعث شل شدن قطعات و در نهايت در بعضي موارد شكستن خود ايمپلنت مي شود.

1. تحليل استخوان در برابر ثبات پيچ اباتمنت

نيروي بيش از حد باعث تحليل استخوان مي شوند كه الگوي آن در مورد ايمپلنت به شكل فنجاني (cupping) مي باشد. اين نماي راديو گرافي در شكست ايمپلنت هم ديده مي شود. تحليل استخوان باعث مي شود ايمپلنت از ساپورت برخوردار نباشد و مستعد شكستن شود. در عين حال شكستن ايمپلنت هم خود باعث تحليل استخوان مي شود. در خيلي از موارد تشخيص اين كه كدام باعث ايجاد ديگري شده است غير ممكن مي باشد. علت ديگر تحليل مي تواند شكستگي هاي بسيار ريز در سطح آلياژ آن ها باشد كه باعث ايجاد بيماري هاي اطراف محل كاشت (موكوزيت و پري ايمپلنت) مي شود.

تحليل استخوان وقتي بيش از ۳ پيچ thread اوليه بگذرد، ايمپلنت را بسيار مستعد به شكستگي مي كند زيرا تحليل به ضعيف ترين ناحيه ايمپلنت مي رسد و چون ديگر ساپورت استخواني ندارد، امكان شكستن آن بسيار بالا مي رود. تيتانيوم خالص ( و نه آلياژ تيتانيوم ) در زير سيكل هاي مزمن نيرو دچار شكاف هاي ريز مي شود كه مي تواند در طول زمان منجر به شكستگي شود.

1. نيروي بيش از حد بيومكانيكي يا فيزيولوژيكي

به نظر مي رسد كه نيروي بيومكانيكي و فيزيولوژيكي شايع ترين علت شكستگي ايمپلنت هاي دنداني مي باشد كه يا به علت نيروي زياد حاصل از دندان قروچه و يا ساخت روكش هاي چند واحدي يك طرفه مي باشند.

1. موقعيت مكان كاشت دندان

فاكتور هاي نيرو شامل بزرگي نيرو و جهت آن مي باشد. گزارش شده است كه ۹۰ درصد شكستگي در ايمپلنت در ناحيه مولار و پر مولار (خلف فك) مي باشند. نيروي جويدن در ناحيه خلف حدود ۳ برابر نواحي قدامي مي باشد. معمولا شكستگي ها حدود ۳ تا ۵ سال بعد از كاشت رخ مي دهند.

در بعضي مقالات شكستگي ايمپلنت در هر فك يكسان گزارش شده است ولي در بعضي شكستگي را در فك بالا به علت ضعيف تر بودن استخوان آن شايع تر دانسته اند. گزارش شده است كه ۵۶ درصد بيماران داراي شكستگي ايمپلنت، داراي دندون قروچه بوده اند.

1. عادات پارافانكشنال

در حالت طبيعي زمان كلي تماس دندان ها در شبانه روز حدود ۳۰ دقيقه است ولي در بيماران داراي دندان قروچه اين رقم به چندين ساعت مي رسد.

بيماران داراي دندان قروچه ريسك بالا تري از شكستگي دارند، به دو دليل:

• بزرگي نيروي فك آن ها در طول زمان به علت قوي تر شدن عضلات صورت آن ها افزايش مي يابد.
• تعداد ريسك هاي تماس نيز مرتبا افزايش مي يابد.

درمان شكستگي ايمپلنت

1. در آوردن ايمپلنت شكسته شده و جايگزين آن با يك ايمپلنت ديگر.
2. در آوردن قطعه شكسته و حفظ قطعه باقي مانده و ساخت پروتز جديد.
3. حفظ پروتز و انجام تغييرات بر روي آن.

درمان ايمپلنت شكسته شده يك چالش كلينيكي بسيار بزرگ شده است كه بايد به دست بهترين متخصص ايمپلنت انجام شود. اول اين كه قطعه شكسته شده بايد به صورت كاملا مطمئن و بدون آسيب به استخوان در آورده شود و يا همان موقع و يا با تاخير به پايه ي ديگري گذاشته شود.