ميان بقاء و موفقيت تفاوت بسيار زيادي وجود دارد. بقاء به باقي ماندن ايمپلنت در دهان بيمار گفته مي شود ولي موفقيت به معني وجود هيچ گونه مشكل و ناراحتي مي باشد.
ميزان بقاء ايمپلنت ها چقدر است؟
- ۹۵% پس از ۵ سال.
- ۹۰%پس از ۱۰ سال.
البته تعريف دقيق موفقيت كمي مشكل است مثلا شكستن روكش ايمپلنت كه به سادگي قابل برطرف شدن است را نبايد دال بر شكست ايمپلنت دانست. پس مي توان گفت سلامت بافت هاي لثه و استخوان بيمار را مي توان موفقيت بر شمرد.
بيماري در لثه ايمپلنت
مشكلات بيولوژيكي همراه با ايمپلنت در ارتباط با عفونت بافت هاي نرم و سخت (لثه و استخوان) اطراف ايمپلنت مي باشد كه به آن ها موكوزيت و پري ايمپلنتيت گفته مي شود. موكوزيت به التهاب لثه اطراف ايمپلنت وقتي تحليل استخوان اتفاق نيوفتاده باشد گفته مي شود. در صورتي كه تحليل استخوان هم داشته باشيم به آن پري ايمپلنتيت مي گويند. پس از كشيدن دندان و حتي قرار دادن فوري ايمپلنت مقدار بسيار كمي تحليل استخوان به علت ريمادلينگ خواهيم داشت كه آن را نبايد با تحليل استخوان در اثر بيماري اشتباه گرفت .
عفونت اصلي ترين علت التهاب بافت هاي اطراف ايمپلنت است اما يك تعداد از فاكتور هاي موضعي (وابسته به ناحيه) نيز وجود دارند كه مي توانند باعث التهاب لثه اطراف ايمپلنت شوند. مثلا در هر ناحيه اي اطراف ايمپلنت كه بخاطر نا مناسب بودن روكش جرم و پلاك در كنار آن تجمع يابد التهاب ايجاد خواهد شد.
عوامل فاكتور هاي موضعي (به غير از عفونت) كه مي توانند باعث ايجاد التهاب شوند
- قرار دادن نا مناسب ايمپلنت.
- باقي ماندن چسب روكش ايمپلنت در كنار لثه .
- عدم نشستن كامل قطعات ايمپلنت مثل اباتمنت.
- لثه و استخوان نازك و نا مناسب.
- طرح پروتز هاي نا مناسب ايمپلنت.
تعريف پري ايمپلنتيت (Peri Implantitis): وجود ۲mm و يا بيشتر تحليل استخوان اطراف ايمپلنت و وجود خونريزي و چرك.
شيوع پري ايمپلنتيت چقدر است؟ تا ۶۰%حدودا گذارش شده است .
ايمپلنت در بيماران با سابقه بيماري لثه
گونه اي باكتريايي اطراف دندان و اطراف ايمپلنت ۶ ماه پس از گذاشتن روكش يكسان هستند. درمان هاي حمايتي پس از گذاشتن ايمپلنت (جرم گيري و معاينات دوره اي) در بيماران با تاريخچه بيماري لثه مي توانند باعث سلامتي بافت هاي اطراف ايمپلنت و جلوگيري از تحليل استخوان شود و در معاينات دوره اي بايد مرتبا تاكيد بر بهداشت بهتر و تكرار روش هاي كنترل پلاك و بهداشت شود. در عمل ديده شده است كه بيماراني كه معاينات دوره اي انجام نميدهندو بهداشت را پيشه پا افتاده مي انگارند درجات بيشتري از مشكلات در اطراف ايمپلنت خواهند داشت .
به صورت كلي در صورت شروع بيماري هاي لثه اطراف ايمپلنت هاي با سطوح خشن احتمال پيشرفت و سرعت بيشتري در بيماري خواهند داشت. بيماراني كه با مراجعه به بهترين متخصص ايمپلنت، دندان مي گذارند بايد بهداشت دهان خود را بصورت خوب رعايت كنند. وجود جرم و پلاك نه تنها در دراز مدت باعث بيماري هاي لثه مي شود حتي در كوتاه مدت هم باعث عدم جوش خوردن استخوان به ايمپلنت و شكست درمان مي شود.
بنابراين برداشت مكانيكي جرم و پلاك (توسط مسواك و نخ دندان ) مهم ترين عامل در جلوگيري از ايجاد بيماري هاي لثه در اطراف دندان و ايمپلنت مي باشد و استعداد ذاتي به بيماري هاي لثه در مقام دوم پس از آن قرار داد ( يعني بهداشت مهم تر است ). نياز به معاينات دوره اي بر اساس شدت و وسعت بيماري و فاكتور هاي دخيل در بيماري متفاوت است.
فاكتورهاي مرتبط با شكست ايمپلنت